Xingers,
Niets menselijks is ons Xingers vreemd, en vreemd is daarom soms ons gedrag.
Dat begon al bij het inzingen, de bekende rek- en strekoefeningen van lijf, leden en stembanden. Wat valt er bijvoorbeeld collectief te lachen om een blote vrouwenbuik? Van een stuitend seksisme. Ik houd het maar op het therapeutisch ‘weglachen van de spanning over een strenge navel’. Zo bekeken hebben we allemaal een moeilijke jeugd gehad en zijn we, althans bij Xing, toch nog goed terecht gekomen. En de dame in kwestie had nog wel zo’n keurig dekkend cheerleadertruitje met 70 erop, als teken van diep respect voor de eerbiedwaardige leeftijd van Frans. Zij is pas halverwege.
Nou, en toen vroeg Diri of we onze kerststukjes bij ons hadden. Ik zag menigeen denken: ‘Oh Jezus, daar gaan we weer.’ En ja hoor, daar gingen we weer bij wassende maan naar de stal met dat ecorund en met die grijze ezel (waarom moet ik nu ineens aan Gerard Reve denken?), met haverstro, zonder ganzen.
Eerst maar in het Russisch, iets over Dieven in de Kerstnacht. Zelfs Diri keek er vies bij, want ook zij is maar een stereotiepje, barstensvol vooroordelen, ook jegens die prachtige taal waarbij zij blijkbaar aan een soort Siberische aardappeleters denkt, aan zompige moerassen met laag zoemende bassen, gedrenkt in wodka (of is het wadka?). Maar ja, daar hoorde zij Xingers zingen, en de geest werd weer over haar vaardig.
Stralend sprak zij van ouders die op een zaterdagavond komen kijken naar een bijna 36-jarige dochter die op een zolderoverloopje met lampjes zit te spelen. Hebben die niets beters te doen op zo’n avond, denk ik dan, maar ja, het houdt hen misschien jong. We hebben het nu over die indrukwekkende première van haar Schudden voor gebruik in Theater het Hof, waarvoor ze een mooie, doorleefde tekst schreef over een muur (gewoon deur in maken, Diri).
Mijn treinkrantjes schreeuwen op hun voorkanten over instortende financiële bouwwerken, na de Berlijnse muur in 1989 staat nu ook Wall street op instorten. Zo is na de val van het staatscommunisme ook die van het ongebreidelde kapitalisme nabij.
Gelukkig sta ik overal in het rood, bij die blauwe bank die ineens oranje kleurt, over De bank waarbij ik ineens Belgisch onderdaan blijk te zijn (de geschiedenis herhaalt zich niet altijd, hij draait de dingen soms ook om). Van mij mogen al die banken op de fles en de gedupeerde beleggers aan de fles. Geen beter vermaak dan leedvermaak.
Ja ja, llllach maar om die Russen met hun onuitsprkelijke taal van louter mdklnkrs. De Amerikanen weten niet hoe ze dit jaar hun Sinterklaas kalkoentje waardig moeten vieren, dat is pas sneu.
De avond besloten met een prettig gesprek bij een heldere sterrenhemel. Pensionados hoor je vaak zeggen dat ze het nog nooit zo druk hebben gehad, maar neo-pensionado Gert Jan heeft al maandenlang een continu vakantiegevoel. Dat mag ik graag horen. Dat stemt dankbaar. Ik ben weer terug bij het begin, de cirkel is rond, want van Gert Jan is de prachtige kenschets van dit rondeel over onze maandagavond de zesde oktober van het jaar 2008 van de Christelijke jaartelling: ons eerste kerstlied klonk als een lekke fietspomp. We hadden het lek tijdig boven, en toen we eenmaal op gang kwamen gingen we door als vliegwielen, niet af te remmen.
Inderdaad, echte sprinters zijn we niet.
Het is herfstvakantie. Over twee weken nemen we onze herfststukjes mee…
Gegroet vanaf de zo stemmige Keizersgracht,
Rob.
