dinsdag 30 september 2008

Waan van een Weekend

Dag Xingers, nuchter, alcoholhoudend, junkgevoed of in alle staten,

Mijn ei van Columnus heb ik gisteren al gelegd, met m’n pseudopsychedelische geneuzel over Doors, Dylan en Douwe Egberts en dat geweldige weekend. Als een nazomerse lofzang op onze eerste Xingjoint.

Zondagavond kwamen de wolken er weer, nog aarzelend waarheen te gaan (zoals een echte columnist, Martin Bril, gelukkig weer terug in De Volkskrant, zij het nog op halve kracht, mooi verbeeldde).

Vandaag trekken als donkere melancholieke gestalten, gekleed in zwarte gewaden, Juliette Gréco, Sartre en andere verkondigers van een sombere vrijheid voorbij aan mijn door herinneringen aan oudere herfsten gevoede geestesoog. Een schaduw ontbreekt. Juliette bezingt met haar duisterste stem Les Feuilles Mortes.

Ook in mijn kring van vrienden, familie en nabije collega’s vergelen en vallen er bladeren.

Rob met Xingers in Nivon-huis De Bosbeek in Bennekom (foto Henk Kreeft).

In somberte ben ik niet goed, maar in melancholie ben ik wel een beetje thuis en ik mag graag verwijlen in oudere tijden (toen Boudewijn de Groot nog zong over andere tijden). Ronduit bedreven ben ik in dagdromen. Mijn boeddhistisch georiënteerde woensdagdirigent probeert me regelmatig naar het Nu te loodsen, waar het schijnt te stromen. Oh ja, gehaktdag, denk ik dan en dan ben ik weer bij de tijd.

De financiële wereld valt uit elkaar. Gewoon herfst, denk ik. Gelukkig heb ik meer verstand van … Ja, van wat eigenlijk? Maar niet te veel over nadenken

Vooruit, nog even terug naar ons vrolijke weekend. Nog één keer zingen wij het Hooglied van de gedrogeerde garnalen. Nog één keer dat nasale gedreun van DE Bob. Tutti: ‘E’vrybody must get stoned. Dan verdwijnen zijn vrouwen weer in de regen van de dag. En laten we ons shitverleden weer achter ons.

Volgend jaar een Xing Dance party, met volop party drugs, als er dan tenminste nog house en hip hop (rep me er niet van) bestaat. Ondertussen ben ik al aan het dealen met Gert Jan, hij heeft goede crack bij me besteld. Witte cokelijntjes trekken op een natuurvriendelijk workshopveldje en dan snuiven op driekwartsmaat en zien wat de bonte avond vervolgens brengt. Ik kan me er al op verheugen.

Er is weer een nieuwe broodjeszaak hier om de hoek van de Keizersgracht. Een Italiaanse, met de heerlijkste focaccia’s. Mmmm. Bellisima. De beruchte hoofdstedelijke horecakeurmeester Johannes van Dam heeft dit piepkleine afhaalwinkeltje in Het Parool al lovend bezongen en weer ben ik het met hem eens.

Zaterdag Diri met Schudden in theater Het Hof, zondag weer een hele en helende zangworkshopdag. En Nu: aan het werk voor de focaccia’s op de plank.

Heb het goed, sterkte, wijsheid, genot en tot gauw weer.

Grachtengordelgroet van

Rob.



En gisteren


Dag Xingers,

Natuurlijk kunnen we vanavond naar de kroeg gaan, maar is de koffieshop geen betere keuze?

In het weekend is gebleken dat (te?) veel Xingers een shitverleden hebben. Misschien willen ze er wel verder over praten na hun zaterdagavondse schuchtere coming out. Dat kan met mij, in traumacentrum Uncle Sam in de Driekoningendwarsstraat (what’s in a name). Ik ken beide kanten van het gebruik van pot en weed, van Rode Libanon tot Zwarte Afghanistan.

Als Nivonhuisbezoeker zeg ik dat onversneden hasj puur natuur is en ook puur genot kan zijn, dat het onze deuren van de waarneming wijd open kan zetten, our Doors of perception ontgrendelen waardoor ons visioenen verschijnen van babies die ons vuur kunnen ontsteken.
Xing workshop van Kasper in de bossen van Bennekom.

Ach, daar zijn weer die nachten van 1968, daar lig ik middenin de hippiekolonie op het zwoele strand van Eilat, mijn zacht gedrogeerde pupillen gericht op een oneindige stralende sterrenhemel, met onder mijn Afghaanse kussentje een transistorradio met zo’n slordige 37 Arabische zenders met bedwelmende klanken van Egyptische zangeressen (oh Oem Kalthoem, enta umri, Lailat al Kadr), vermengd met flarden Hebreeuws: Laila tov gaverim, Gute Nacht Freunde.

Maar ook was er die avond van die overdosis of misschien shit die echt shit was, versneden of niet goed besneden. Zum Kotzen misselijk, draaierig, een koppijn die geen kater kan evenaren.

En dan terug in Nederland, een duur plakkie Paradisospul, smaak noch kraak, woning noch kroning. Daarna ben ik een ander leven begonnen. Om het allemaal nog eens goed te beleven en verwerken roep ik dus, met Bob Dylan, op tot een totale Xingjoint: Ev’rybody must get stoned, rainy day women and men.

Wat een weekend. Wat een geluk. Wat een zon! Ook zag ik de Dark Side of the Moon (vrij naar Miep en Pink Floyd, in alfabetische volgorde).

Zojuist ontving ik het bericht, uit doorgaans welingelichte bron, dat Jan een Germaans bosmens is. Zo ontdekken we allen weer onze roots.

Ik ben zo stoned als een garnaal dus kan ik eindeloos doorgaan à la Vinkenoog, Johnny the Selfkicker (de trots van Arnhem), op die eindeloze weg van Jack Kerouac of met de Gil van Ginsberg of over die psychedelische poëet avant la lettre Dylan Thomas, idool van Bob en Rob of hoog met Lucy in the Sky with Diamonds (‘picture yourself on a boat on a river’, vrij naar Maarten, Elly, Petra, John en Paul).

In onze eigen koffieshop dampt een bakkie Douwe Egberts, met beide voeten weer op de begane grond begeef ik me nu naar de koffiemelkweg (oh jee, daar ga ik weer, als dat maar niet flippen wordt).

Tot vanavond, tot Xing,

Rob.