Waan van een Weekend

Dag Xingers, nuchter, alcoholhoudend, junkgevoed of in alle staten,

Mijn ei van Columnus heb ik gisteren al gelegd, met m’n pseudopsychedelische geneuzel over Doors, Dylan en Douwe Egberts en dat geweldige weekend. Als een nazomerse lofzang op onze eerste Xingjoint.

Zondagavond kwamen de wolken er weer, nog aarzelend waarheen te gaan (zoals een echte columnist, Martin Bril, gelukkig weer terug in De Volkskrant, zij het nog op halve kracht, mooi verbeeldde).

Vandaag trekken als donkere melancholieke gestalten, gekleed in zwarte gewaden, Juliette Gréco, Sartre en andere verkondigers van een sombere vrijheid voorbij aan mijn door herinneringen aan oudere herfsten gevoede geestesoog. Een schaduw ontbreekt. Juliette bezingt met haar duisterste stem Les Feuilles Mortes.

Ook in mijn kring van vrienden, familie en nabije collega’s vergelen en vallen er bladeren.

Rob met Xingers in Nivon-huis De Bosbeek in Bennekom (foto Henk Kreeft).

In somberte ben ik niet goed, maar in melancholie ben ik wel een beetje thuis en ik mag graag verwijlen in oudere tijden (toen Boudewijn de Groot nog zong over andere tijden). Ronduit bedreven ben ik in dagdromen. Mijn boeddhistisch georiënteerde woensdagdirigent probeert me regelmatig naar het Nu te loodsen, waar het schijnt te stromen. Oh ja, gehaktdag, denk ik dan en dan ben ik weer bij de tijd.

De financiële wereld valt uit elkaar. Gewoon herfst, denk ik. Gelukkig heb ik meer verstand van … Ja, van wat eigenlijk? Maar niet te veel over nadenken

Vooruit, nog even terug naar ons vrolijke weekend. Nog één keer zingen wij het Hooglied van de gedrogeerde garnalen. Nog één keer dat nasale gedreun van DE Bob. Tutti: ‘E’vrybody must get stoned. Dan verdwijnen zijn vrouwen weer in de regen van de dag. En laten we ons shitverleden weer achter ons.

Volgend jaar een Xing Dance party, met volop party drugs, als er dan tenminste nog house en hip hop (rep me er niet van) bestaat. Ondertussen ben ik al aan het dealen met Gert Jan, hij heeft goede crack bij me besteld. Witte cokelijntjes trekken op een natuurvriendelijk workshopveldje en dan snuiven op driekwartsmaat en zien wat de bonte avond vervolgens brengt. Ik kan me er al op verheugen.

Er is weer een nieuwe broodjeszaak hier om de hoek van de Keizersgracht. Een Italiaanse, met de heerlijkste focaccia’s. Mmmm. Bellisima. De beruchte hoofdstedelijke horecakeurmeester Johannes van Dam heeft dit piepkleine afhaalwinkeltje in Het Parool al lovend bezongen en weer ben ik het met hem eens.

Zaterdag Diri met Schudden in theater Het Hof, zondag weer een hele en helende zangworkshopdag. En Nu: aan het werk voor de focaccia’s op de plank.

Heb het goed, sterkte, wijsheid, genot en tot gauw weer.

Grachtengordelgroet van

Rob.



En gisteren


Dag Xingers,

Natuurlijk kunnen we vanavond naar de kroeg gaan, maar is de koffieshop geen betere keuze?

In het weekend is gebleken dat (te?) veel Xingers een shitverleden hebben. Misschien willen ze er wel verder over praten na hun zaterdagavondse schuchtere coming out. Dat kan met mij, in traumacentrum Uncle Sam in de Driekoningendwarsstraat (what’s in a name). Ik ken beide kanten van het gebruik van pot en weed, van Rode Libanon tot Zwarte Afghanistan.

Als Nivonhuisbezoeker zeg ik dat onversneden hasj puur natuur is en ook puur genot kan zijn, dat het onze deuren van de waarneming wijd open kan zetten, our Doors of perception ontgrendelen waardoor ons visioenen verschijnen van babies die ons vuur kunnen ontsteken.
Xing workshop van Kasper in de bossen van Bennekom.

Ach, daar zijn weer die nachten van 1968, daar lig ik middenin de hippiekolonie op het zwoele strand van Eilat, mijn zacht gedrogeerde pupillen gericht op een oneindige stralende sterrenhemel, met onder mijn Afghaanse kussentje een transistorradio met zo’n slordige 37 Arabische zenders met bedwelmende klanken van Egyptische zangeressen (oh Oem Kalthoem, enta umri, Lailat al Kadr), vermengd met flarden Hebreeuws: Laila tov gaverim, Gute Nacht Freunde.

Maar ook was er die avond van die overdosis of misschien shit die echt shit was, versneden of niet goed besneden. Zum Kotzen misselijk, draaierig, een koppijn die geen kater kan evenaren.

En dan terug in Nederland, een duur plakkie Paradisospul, smaak noch kraak, woning noch kroning. Daarna ben ik een ander leven begonnen. Om het allemaal nog eens goed te beleven en verwerken roep ik dus, met Bob Dylan, op tot een totale Xingjoint: Ev’rybody must get stoned, rainy day women and men.

Wat een weekend. Wat een geluk. Wat een zon! Ook zag ik de Dark Side of the Moon (vrij naar Miep en Pink Floyd, in alfabetische volgorde).

Zojuist ontving ik het bericht, uit doorgaans welingelichte bron, dat Jan een Germaans bosmens is. Zo ontdekken we allen weer onze roots.

Ik ben zo stoned als een garnaal dus kan ik eindeloos doorgaan à la Vinkenoog, Johnny the Selfkicker (de trots van Arnhem), op die eindeloze weg van Jack Kerouac of met de Gil van Ginsberg of over die psychedelische poëet avant la lettre Dylan Thomas, idool van Bob en Rob of hoog met Lucy in the Sky with Diamonds (‘picture yourself on a boat on a river’, vrij naar Maarten, Elly, Petra, John en Paul).

In onze eigen koffieshop dampt een bakkie Douwe Egberts, met beide voeten weer op de begane grond begeef ik me nu naar de koffiemelkweg (oh jee, daar ga ik weer, als dat maar niet flippen wordt).

Tot vanavond, tot Xing,

Rob.

Diriwise & het Relatiewezen

Diriwise & het Relatiewezen  (columns van 9 september 2008)

Goede dinsdagmorgen Xingers,

Mijn computerbril stom genoeg thuis laten liggen, met mijn multifocale kunstglazenstelsel moet ik met mijn blik op het beeldscherm mijn hoofd sterk achterwaarts bewegen in de wasbakstand van de kapper, tot het nekwervelkraken erop volgt. De oudere brildragende computergebruikers tot wie ik me nu richt kunnen zich misschien inleven in dit ongemak van ondergetekende.

 Genoeg over mezelf. Nu de Ander. Waar was bijvoorbeeld Mia, onze secretaris? De penningmeester is nog steeds zoek, de voorzitter staat gelukkig zijn mannetje met zijn nachtmail maar als ik niet weet waar degene uithangt tot wie ik me moet wenden als ik het af moet laten weten voel ik me een beetje als een motherless child. Misschien hard aan de studie, moet ze binnenkort niet op voor haar ‘Bijlage I’? Of was het secretarissendag?

 Tsja, en dan ons Diri met haar mededeling alsdat ze Uutterech gedaag heeft gezegd. Daar maken we een omnibus van, rekening houdend met de gemoedsgesteldheid van de betrokkene. De zaak ligt nu nog te gevoelig om er – als ander - grapjes over te maken, hoewel ze het zelf toch wel zonnig inziet en haar nieuwe situatie alweer aardig weet te vertalen in muzikale verhoudingen. Als koor zijn we toch troostrijk bezig geweest. Niet eerder schonken we haar zo’n prachtige uitvoering van ‘It might’, het zou zo maar lente hebben kunnen zijn. Jazeker, Xing heeft therapeutische potentie.

Ieder heeft zo zijn eigen kijk op relaties. Sommigen zullen opperen dat de knaap in kwestie misschien wat aan de jonge kant was, anderen staan op het standpunt dat wil een goede relatie stand houden deze een hoog muzikaal gehalte dient te hebben en er voor ons Diri uiteindelijk niet genoeg muziek in zat. Mogelijk is het terug verlangen naar het goede Arnhem en haar inwoners te sterk voor onze spijtoptante.

Ach ja relaties. Is het niet heerlijk als de Ander zo anders is? En is het niet verschrikkelijk als de Ander zo anders is? Of nu juist zo op je lijkt? Je zult toch op jezelf lijken.

In mijn treinkrantje las ik dat er een algeheel boerkaverbod dreigt. Er wordt een uitzondering gemaakt voor blind dates. Diri…?

Verbouwingsperikelen dwingen me te stoppen, het wordt te chaotisch.

 Groet van de oude Keizersgracht,

Rob.

Apeldoornse humor

Onderstaande column van 2 september 2008 is een reactie op de column van Jan Salentijn na de repetitie van 1 september.

Dag Xingers,

En ja hoor, DE Jan heeft zijn prachtige woord gehouden en HET is tot ons gekomen, in al zijn speelse gedaanten. Als dat Apeldoornse humor is dan zeg ik: ‘Ich bin ein Apeldoorner’.

Ik was gisteren niet ter plaatse en mag daarom - net zoals indertijd met Zuid-Afrika, waar je geweest moest zijn om er ook maar éen woord over te mogen zeggen - niet oordelen over het repetitiewel en –wee op die blijkbaar weer gedenkwaardige eerste herfstavond.

Mackie Messerschmitt was blijkbaar weer in town met een sharkfish. Dat geweld is me gelukkig bespaard gebleven, ook al kan het ook mij niet scherp genoeg zijn – ganz genau, Frau Diri. Schaduwkant van de medaille is dat ik de zoete nimfen niet heb mogen proeven en zelf het wiegelied moest verzorgen. Nu kan ik mijn medemens wel in slaap wiegen, maar zoetgevooisd en voerend tot zoete dromen …?

Vanmorgen in een trage trein (de NS heeft de herfst ook weer ontdekt, vooral als geliefde smoes) gelezen dat het CDA de kernenergie weer van stal heeft gehaald (tussen de snelle kweekkoeien vandaan). Het is me wel de partij van de Reactie (en dan niet de snelle variant). Het onderwerp blijkt binnen de coalitie gevoelig te liggen.

In mijn gratis treinkrantje lees ik verder dat in het voorjaar milieuminister Cramer (PvdA), naar ik meen hoofdredacteur van Haagse Bluf, en energieminister Van der Hoeven (CDA en Limburgs, de vlaaienbloedgroep) slaande ruzie kregen. Ik zou zeggen: ga daar toch lekker bij zitten, dames, of ga toch koken, maar staand kun je fijner aan elkaars permanentje rukken tot de ontkrulling erop volgt. Wie zegt dat het er met vrouwen in de politiek allemaal vreedzaam aan toegaat (uitgangspunt van de vierde feministische watergolf)?

Leve mevrouw Cramer, een echte Duijvendakker, wier naam volgens de toen heersende spelling (aksie, aksie) in de jaren tachtig Kramer was.

Met Jan voel ik: Xing gaat energie opwekken in het Electrum, onze eigen kweekreactor. Met een dirisolo? Het zal me benieuwen.

Groet van de gracht van de Keizer van

Rob.



Goedemorgen Xing,

Het spijt me. Ik ben ook maar gestuurd. (Dé) Rob verwacht een bericht van mij.

Hij was weer fijn! Toch? Si! Jawohl! Studieus en tot slot lekker waaien.

Gewis, wat is het toch fijn / om samen cherubijn te zijn, droomde ik weg. En dan op zijn Peter I. Tschaikowsky (1840-1893)'s. We breken hier en daar nog onze tong over die berentaal, maar dat komt niet uit het hoofd met Xings enthousiasme en zelfvertrouwen tijdig in orde, verzekerde Elke ons. Allilllloeja.

We've Got It in Us. Oh yes! Wat een lekker ding. Dat wordt swingen. Dames en heren los in de heupen, van hupsakee. Het vergt nog enige oefening voor we in Top Op mogen optreden, maar dat komt, onstuitbaar we'll marching in. In de voorronde gaan we het Elektrum elektrificeren met Schwung en Drive. Een jaar geleden had ik niet kunnen dromen dat ik zoiets zou doen. Wat een verrassing.

Ain't got no trouble in my life, no foolish dreams to make me cry.

I'm never frightened or worried. I know I'll allways get by.

I heat up, I cool down. When somethin' gets in my way I go 'round it.

Don't let life get me down. Gonna take it the way that I found it.

I got the music in me, bop bop oo.

Boven het bed hing tot nu toe de gekalligrafeerde spreuk Hier gebiedt de vrede haar zegen, een gekoesterd erfstuk van mijn grootvader, een authentieke Amsterdamse zeebonk die nog als stoker ter walvisvaart ging en dit motto in zijn kooi had hangen, met een jeugdfoto van oma. Maar deze wordt nu vervangen door bovenstaande tekst, in gouddraad geborduurde Fraktur op een diepvioletfluwelen fond. Is een der dames (of heren) handig met naald en draad? Wietze, iets voor jou?

Elke roept: 'Mack the Knife' en promt jubelt de troupe met suspense, bijna in slagorde. Sterk werk. Maar het mes mag wel bijgeslepen worden, vindt zij. Ach, zelfs het beste koor moet wel eens slijpen.

In plaats van kiezen wat je wilt eten, mogen (ex-)jarigen bij ons een lied uitzoeken. Ook lekker, en smakelijk en met hartenlust bereid. Het werden Dona nobis canonale pacem aan Jacqueline en Tourdion trinquons gaiement à ce flacon met Niek.

Waarna ieder voldaan naar huis. Een mooie avond. Wunderschön. Ter lering en vermaak.

Till Monday, mes amis, Jan